Her kent, ona gönül vermiş insanların omuzlarında yükselir. Kimi taş taş üstüne koyar, kimi ağaç diker, kimi o kentin geleceği için genç dimağlara dokunur, kimi türkü söyler, kimi de şiir söyler, yazıya döker yaşadığı kentin ruhunu.

Böyle insanlar sayesinde bir yer, sadece bir yer bir memleket olmaktan çıkar; bir hafıza mekânına, bir anlam coğrafyasına dönüşür. Onlar, şehrin sokaklarına sessizce şiir serper, mezarlarında yankılanan dualarda geçmişi duyurur, gençlere anlattıkları hikâyelerle köprüler kurar. Onların emeğiyle kent büyümez sadece, derinleşir ve  bu sayede binalardan değil, derin köklerden filiz verir şehirler. 

İşte bu gönül insanlarından biri, yüreği hep Mut için yanlardan biri... Onun kalemiyle kaydedilen her satır, göğsünü gere gere sahip çıktığı Mut’un taşlarında yankılanır. Emek verdiği binlerce öğrencinin gözlerinde bir tarih bilincine, halkın belleğinde bir kültür arşivine, yazılarında-şiirlerinde ise bir aidiyet türküsüne dönüşür onun emeği. Çünkü o bilir ki, bir kentin en sağlam temeli sevgidir ve o sevgi, bilgiden, emekten, sadakatten örülür hep...

Öğretmen Muzaffer Kılıç'tan söz ediyorum dostlar...

Mutlu değil aslen Karslı bir tarih öğretmeni Muzaffer Kılıç. Belki de bir çoğumuzdan daha Mutlu. Uzun yıllar önce geldiği Mut’ta yalnızca ders anlatmadı; bu kentin tarihine, doğasına ve insanına gönlünü verdi. 1972 yılında Mut'ta öğretmen olarak göreve 

başladığı günden bu yana, şehrin belleğini sabırla, sevgiyle ve titizlikle kayıt altına aldı.

Muzaffer Hoca için tarih yalnızca kitaplarda değil; taşlarda, türbelerde, halk anlatılarında yaşar. O, köy köy gezip mezar taşlarını okudu, çeşme başlarında anlatılan efsaneleri derledi, halk türkülerinde tarih aradı. Onun dersi, sınıfın duvarlarıyla sınırlı kalmaz; sokaklarda, dağ yollarında, pazar yerlerinde, türkülerin ezgilerinde devam eder.

Sıtkı Soylu ve Doğan Atlay gibi Mut'un yetiştirdiği kültür neferleriyle omuz omuza vererek, Mut’un kültürel mirasını geleceğe taşıyan bir köprü kurdu. Şiirlerinde ve yazılarında yalnızca bilgi değil, duygu, hafıza ve aidiyet vardır. O, bu kenti bir öğretmen gibi değil, bir evlat gibi sahiplendi.

Öyle sahiplendi, öyle içselleştirdi, öyle ait oldu, öyle Mutlu hissetti ki bir gün, hepimizin yüreğine kazınan o sözü söyledi: “Mut’luysan Eğer, Yaşamaya Değer.” Bu söz dizimi sadece bir kelime oyunu değil; bir yaşam felsefesi, bir kentle kurulan derin bağın özeti oldu. Bu söz, hem kendi yaşamına hem de Mut’a duyduğu sevgiyi anlatmanın en sade ama en güçlü yoluydu.

Muzaffer Kılıç’ın yaşamı hâlâ Mut sokaklarında, okul bahçelerinde, şiir gecelerinde, kayısı mevsiminde esen rüzgârlarda sürüyor.
Eşiyle birlikte Mut’ta geçirdiği hayat, onu bu kente daha da derinden bağladı. Ama şimdi 

çok sevdiği eşi yanında değil ne yazık ki. Eşi de Mut'ta hayata gözlerini yumdu ve Mut Mezarlığı’na defnedildi. Mut mezarlığı, artık onun hikâyesinin bundan sonraki bölümünde bir parçası oldu ve her hafta hayat arkadaşını ziyaret ediyor o günden beri.

Bugün hâlâ yazıyor Muzaffer Hoca, araştırıyor, anlatıyor bıkmadan. Mut’un taşlarına, insanlarına, kültürüne şiirle, bilgiyle, aşkla dokunmaya devam ediyor. Onun varlığı, bu kente tutulan bir ışık, geçmişten geleceğe uzanan bir köprüdür. 2022 yılında da beraber Mut Müdafa-i Hukuk Cemiyeti'nin kuruluş yıldönümü kutlamasını hazırlamıştık tarihte ilk kez. Tiyatro oyunu, sergil, şiirler, söyleşiler, kahramanlık türküleri ile çok güzel bir program olmuştu. Cemiyetin kuruluş günü olan "1 Kasım" "Mut'un Gurur Günü" olarak kutlansın demiştik. Bu yıl da duydum ki Silifke'de düzenlenecek olan milli mücadele günü anma etkinliği sayesinde -haklı olarak- Mut'a alınmış. Bir kez daha teşekkürker, ellerinden öperim hocam.

Bu değerli insanı anlatırken içimden hep aynı cümle geçiyor, sizin de öyledir mutlaka:
“Mutluysan Eğer, Yaşamaya Değer.” Bu söz, sadece bir pazarlama mottosu değil, Muzaffer Kılıç’ın Mut'a sevgisini ve bu sevginin ruhunu taşıyan bir mirastır. Sayıları çoğalsın umuduyla...